Πραγματικά δεν ήξερα σήμερα να πρέπει να γράψω αφιέρωμα για την επέτειο που γιορτάζουμε, για το τι πρέπει να γίνει στις παρελάσεις, αν πρέπει να γίνουν παρελάσεις και όλα αυτά τα μπερδεμένα που συμβαίνουν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε. Θα προσπαθήσω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να δώσω μια σειρά...
Αρχικά είναι όντως μια μεγάλη μέρα η σημερινή. Άλλαξε όλον το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η άρνηση και ο τρόπος που πολέμησαν οι Έλληνες. Όταν σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες υπέγραφαν συνθήκες μέσα σε λίγες μέρες ή εβδομάδες και παραδίνονταν στα χέρια των Γερμανών η Ελλάδα αφού νίκησε τους Ιταλούς συνέχισε να κρατάει αντίσταση απέναντι και στους Γερμανούς. Μόνο στη μάχη της Κρήτης χρειάστηκαν 10 μέρες τη στιγμή που η Ολλανδία για παράδειγμα παραδόθηκε μέσα σε 4! Για αυτό όσο κι αν κάποιοι επιμένουν είναι μια σημαντική μέρα για την Ελλάδα.
Τώρα για το θέμα των παρελάσεων. Είναι φασιστικές, είναι το ένα είναι το άλλο... Έχουμε ακούσει τα πάντα. Ναι όταν ξεκίνησαν μπορεί και να ήταν. Σήμερα δεν βλέπω κανέναν φασισμό από παιδιά που έτσι κι αλλιώς πάνε τις περισσότερες φορές για να χάσουν ώρες στα μαθήματα και μπερδεύουν ακόμα και τις εθνικές επετείους. Οπότε η συζήτηση για το αν πρέπει να γίνονται είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να γίνονται σαν εκδήλωση μνήμης προς εκείνους που πολέμησαν, αλλά δεν είναι κακό να γίνεται και μια σοβαρή προσπάθεια εκ μέρους των σχολείων, μιας και αν περιμένουμε από το υπουργείο χαθήκαμε, να γίνεται μια ενημέρωση να γνωρίζουν οι μαθητές δυο πράγματα. Ένα από αυτά που χάνεται μόνιμα και σταθερά τα τελευταία χρόνια είναι η εθνική περηφάνεια. Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστείς φασίστας ή εθνικιστής δεν πρέπει να μιλάς με καλά λόγια ή να νιώθεις περήφανος για τη χώρα σου. Και αυτό οφείλεται σε δύο κακά! Πρώτον στους ίδιους τους φασίστες και εθνικιστές που χρησιμοποιούν καλούς όρους με εξτρεμιστικές διαθέσεις και δεύτερον στην κινδυνολογία όσων λατρεύουν να μεταφράζουν λέξεις κατά βούλησιν. Το να θέλω να πάω σε μια παρέλαση για να τιμήσω αυτούς που πολέμησαν δε με κάνουν (ω Θεοί!) ούτε φασίστα ούτε εθνικιστή! Οπότε τέλος και αυτή η καραμέλα!
Όσο για τις αντιδράσεις; Εκεί έχουν όλοι δίκιο και όλοι άδικο! Και εξηγούμαι. Ο κόσμος βρήκε αφορμή να ξεσηκωθεί, οι προσεγγίσεις των μαθητών και οι αντιδράσεις τους, αν εξαιρέσουμε αυτούς που το έκαναν χάρη μόδας, ήταν σωστές και οι ομιλίες των πολιτικών περί ντροπής επίσης σωστές!
Ναι είναι ντροπή να γίνονται φασαρίες και να χαλάει η μέρα μνήμης για εκείνους που πολέμησαν.
Ναι καταλύονται οι δημοκρατικοί θεσμοί με το έτσι θέλω κάποιων ομάδων.
Ναι πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας
Ναι σε όλα τα κατηγορώ όσων βγήκαν στα κανάλια και μίλησαν με σκληρά λόγια.
Αλλά...
Μήπως τους ακούτε τόσο καιρό κύριοι πολιτικοί;
Μήπως θα έπρεπε να μην έχετε τόσο διακοσμητικό ρόλο στις παρελάσεις και να έρχεστε λίγο πιο συχνά σε επαφή με τον κόσμο;
Μήπως όντως έχετε κάνει λάθη και γίνεται αυτός ο κακός χαμός εκεί έξω κάθε μέρα;
Μήπως όντως μια μέρα όπως η σημερινή που είπαμε ΟΧΙ στους κατακτητές και μάλιστα από το στόμα ενός δικτάτορα (τραγική ειρωνεία) η κυβέρνηση, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση είπε ΝΑΙ στο ξεπούλημα της χώρας χωρίς μάλιστα να διαπραγματευτεί κάτι;
Μήπως να κόψουμε επιτέλους όλους εκείνους τους δήθεν σωστούς λόγους και τα δήθεν γενικότερα και να δούμε όλοι μαζί το πρόβλημα;
Γιατί στην τελική το πρόβλημα δεν είναι η παρέλαση. Το να τιμήσεις κάποιον δεν είναι μόνο η παράδοση στεφάνων και γύρισμα κεφαλιών προς τους επισήμους (αλήθεια αυτό γιατί να γίνει; τι έκαναν αυτοί; άλλους τιμούμε) Το να τιμάς τους προγόνους σου για ηρωικές πράξεις σημαίνει να τους παίρνεις ως παράδειγμα και να κάνεις το ίδιο. Όχι να τους χρησιμοποιείς σαν δικαιολογίες για ξύλινη γλώσσα...
Γιατί χωρίς να μπορώ να γνωρίζω τη θέση και την ψυχολογία ενός ανθρώπου που πολέμησε βλέποντας τη σημερινή πραγματικότητα ίσως αναρωτιόμουν «έχασα τη ζωή μου για να δω να δίνουν έτσι τη χώρα μου;» Και αυτό δεν είναι τιμητικό για κανέναν μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου