Χθες, η Αμερικανίδα συντάκτρια και βετεράνος ανταποκρίτρια των Sunday Times σκοτώθηκε στην Συρία, όταν κυβερνητικές δυνάμεις βομβάρδισαν με 11 ρουκέτες το σπίτι όπου έμενε στην πόλη Χομς.
Η Κόλβιν γεννήθηκε στο Λονγκ Αϊλαντ και σπούδασε στο Yale ανθρωπολογία. Εγινε δημοσιογράφος εντελώς τυχαία, όταν από την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν της ζήτησαν να καλύψει πολεμικό ρεπορτάζ. Το 2001 έχασε το ένα της μάτι στην Σρι Λάνκα στην βόρεια περιοχή των Ταμίλ, όταν στρατιώτης της πέταξε χειροβομβίδα.«Μήπως ήμουν ανόητη; Ανόητη θα ένιωθα αν έγραφα για την δεξίωση όπου πήγα χθες το βράδυ. Δεν θα κρεμάσω το αλεξίσφαιρο γιλέκο μου. Αποστολή μας είναι να λέμε την αλήθεια στην εξουσία. Στέλνουμε σπίτι αυτό το πρώτο ακατέργαστο προσχέδιο της ιστορίας. Μπορούμε και προσφέρουμε πράγματι, αποκαλύπτοντας την φρίκη του πολέμου», είχε γράψει την επομένη.
Πριν δυο χρόνια με τα παρακάτω λόγια φαίνεται να προφητεύει και το δικό της τέλος:
«Έχω την τιμή και την ταπεινότητα να απευθύνομαι σε εσάς απόψε για να θυμόμαστε τους δημοσιογράφους και το προσωπικό υποστήριξης τους που έδωσαν τη ζωή τους για να μεταδίδουν από εμπόλεμες ζώνες του 21ου αιώνα. Είμαι πολεμική ανταποκρίτρια για το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής. Ήταν ανέκαθεν μια σκληρή πρόκληση. Η ανάγκη όμως, για πρώτη γραμμή, αντικειμενική ενημέρωση δεν υπήρξε ποτέ πιο επιτακτική. Καλύπτοντας έναν πόλεμο, σημαίνει να πηγαίνεις σε μέρη που σπαράσσονται από το χάος, την καταστροφή και τον θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθείς να βρεις την αλήθεια σε μια αμμοθύελλα της προπαγάνδας που οι στρατοί, φυλές, ή τρομοκράτες συγκρούονται μεταξύ τους. Και ναι, αυτό σημαίνει την ανάληψη κινδύνων, όχι μόνο για τον εαυτό σας, αλλά συχνά και για τους ανθρώπους που εργάζονται στενά μαζί σας.»
Προσωπικά θεωρώ αυτά τα λόγια τον ορισμό του επαγγέλματος ενός πολεμικού ανταποκριτή...
Πριν δυο χρόνια με τα παρακάτω λόγια φαίνεται να προφητεύει και το δικό της τέλος:
«Έχω την τιμή και την ταπεινότητα να απευθύνομαι σε εσάς απόψε για να θυμόμαστε τους δημοσιογράφους και το προσωπικό υποστήριξης τους που έδωσαν τη ζωή τους για να μεταδίδουν από εμπόλεμες ζώνες του 21ου αιώνα. Είμαι πολεμική ανταποκρίτρια για το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής. Ήταν ανέκαθεν μια σκληρή πρόκληση. Η ανάγκη όμως, για πρώτη γραμμή, αντικειμενική ενημέρωση δεν υπήρξε ποτέ πιο επιτακτική. Καλύπτοντας έναν πόλεμο, σημαίνει να πηγαίνεις σε μέρη που σπαράσσονται από το χάος, την καταστροφή και τον θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθείς να βρεις την αλήθεια σε μια αμμοθύελλα της προπαγάνδας που οι στρατοί, φυλές, ή τρομοκράτες συγκρούονται μεταξύ τους. Και ναι, αυτό σημαίνει την ανάληψη κινδύνων, όχι μόνο για τον εαυτό σας, αλλά συχνά και για τους ανθρώπους που εργάζονται στενά μαζί σας.»
Προσωπικά θεωρώ αυτά τα λόγια τον ορισμό του επαγγέλματος ενός πολεμικού ανταποκριτή...
Το τελευταίο της ρεπορτάζ λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή γράφοντας για την εφημερίδα
«Είναι η πόλη των παγωμένων και των πεινασμένων, αντηχούν μόνο όλμοι που εκρήγνυνται και ομοβροντίες όπλων. Δεν υπάρχουν τηλέφωνα, το ηλεκτρικό έχει κοπεί. Η παγωμένη βροχή γεμίζει τις λακκούβες και το χιόνι εισβάλλει μέσα από τα παράθυρα δίχως τζάμια. Πολλοί από τους νεκρούς και τους τραυματίες είναι εκείνοι που διακινδύνευσαν να βγουν σε αναζήτηση τροφής.
Σήμερα είδα ένα μωρό να πεθαίνει. Ηταν φρικτό, ένα παιδί δύο ετών είχε χτυπηθεί. Ο γιατρός είπε: Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Η κοιλίτσα του ανεβοκατέβαινε μέχρι που ξεψύχησε».
Δείτε το συγκλονιστικό τελευταίο ρεπορτάζ της Μαρί Κόλβιν, απλά να προειδοποιήσουμε ότι είναι αρκετά σκληρό... :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου