Προσωπικό μήνυμα του διαχειριστή

Το ΣΤΑΥΡΟ-ΛΕΞΟ είναι προσωπική δουλειά ετών ολόκληρων (ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2010!) και σαν παιδί μου θα συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει γνώσεις, παιδεία και απόψεις για όλα τα θέματα που ενδιαφέρουν πρωτίστως εμένα τον ίδιο. Ο τίτλος άλλωστε μιλάει για Σταύρου Λέξις, επομένως η υπογραφή μου βρίσκεται παντού σε αυτό το blog.
Μέσα στα χρόνια που πέρασαν ο χρόνος μειώθηκε και τα ενδιαφέροντά μου αυξήθηκαν. Απέκτησα μια υπέροχη οικογένεια και η συγγραφή μπήκε στη ζωή μου. Τα πρώτα μου έργα είναι ήδη εκεί έξω. Εδώ θα βρείτε και τη σελίδα των εκδόσεών μας, καθώς και την προσωπική μου σελίδα ως συγγραφέας. Σας περιμένω να συναντήθουμε σε όποιο από τα ταξίδια αυτά προτιμάτε.
Με παρηγορεί πως η επιλογή μου για διαχρονικά άρθρα από το διαδίκτυο ήταν σωστή, καθώς τόσα χρόνια μετά το ενδιαφέρον μένει αμείωτο από εσάς για τα θέματα που έχουν αναρτηθεί.
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, ενισχύει το ενδιαφέρον μου για να συνεχίσω να κάνω όλα όσα αγαπάω.

Σταύρος

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

Ο εύκολος πόλεμος

Κανείς από εμάς δεν ξέρει τι είναι ο πόλεμος. Έχουμε ακούσει ιστορίες, έχουμε δει βίντεο και εικόνες, έχουμε διαβάσει για αυτόν, Οι παππούδες μας, μας μετέφεραν τις δικές τους ιστορίες, έχουμε δει πλέον βομβαρδισμούς ζωντανά στην τηλεόραση, ενω κάθε τόσο σε κάποιο μέρος του κόσμου ακούμε για συρράξεις.
Όλοι μιλάμε και γνωρίζουμε για τον πόλεμο. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από πολέμους. Από μάχες μικρές και μεγαλές, από ιστορικές νίκες, από καταστροφικές ήττες. Αύριο ξημερώνει η αρχή ενός πολέμου για τη χώρα μας που άλλαξε τη ροή της Ιστορίας μας. Πάλι φαίνεται να γνωρίζουμε για τον πόλεμο.
Μα πέρα από την γνώση, ο πόλεμος είναι εμπειρία. Κανείς μας δεν έχει νιώσει τον φόβο. Μπορεί να τον φαντάζεται, μα δεν τον έχει νιώσει.Σε μια άσκηση αυτογνωσίας θα έπρεπε να βάλουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που θα έφερναν τον ψυχισμό μας αντιμέτωπο με πράγματα πρωτόγνωρα.
Τι θα κάνατε, αν κάποιος βίαζε τη μαμά σας, την γυναίκα σας, την κόρη σας, την αδερφή σας; Τι θα κάνατε αν κάποιος έμπαινε στο σπίτι σας και σκότωνε τον πατέρα σας; Αν κάποιος σας άφηνε ορφανό από τη μια στιγμή στην άλλη; Αν σας φόρτωνε σε ένα τρένο και σας πήγαινε σε ένα άγνωστο μέρος και εκεί ξέρατε πως θα περιμένετε το τέλος σας. Τι θα κάνατε όταν πλέον φαινόταν πως αυτή είναι η κατάσταση και πως δεν πρόκειται να αλλάξει; Πώς θα κάνατε οτιδήποτε από τα παραπάνω αν είχατε να φάτε δύο μέρες, μία εβδομάδα, λίγο παραπάνω; Τι θα λέγατε στο παιδί σας που θα σας έλεγε ότι πεινάει;
Κι αν ήσασταν στρατιώτης; Πώς θα νιώθατε αν κάθε στιγμή μπορούσε να είναι η τελευταία σας; Να βλέπετε τις σφαίρες να έρχονται; Να έχετε απέναντι σας κάποιον που ξέρετε πως θα σας κάνει κομμάτια; Να κρύβεστε σε χαντάκια και να ελπίζετε να μην σκάσει η βόμβα επάνω σας. Και από την άλλη μεριά να έχετε αφήσει πίσω αγαπημένους σας ανθρώπους και να μην ξέρετε αν θα τους ξαναδείτε. Και αυτοί κάθε μέρα να περιμένουν να ακούσουν ότι ο άνθρωπός τους είναι ακόμα ζωντανός;
Αν σε καθένα από τα παραπάνω ερωτήματα, δεν απαντήσουμε απλά με το μυαλό και τη λογική μας και κλείσουμε τα μάτια και σκεφτούμε το τι αισθανόμαστε, μόνο φρίκη και φόβος θα μας είχαν κατακλύσει. 
Και τότε αναρωτιέμαι γιατί μας κάνει να νιώθουμε φόβο απέναντι στους πρόσφυγες πολέμου. Να ζητάμε από αυτούς τους ανθρώπους να επιστρέψουν σπίτι τους (μιλάω για τους πραγματικούς πρόσφυγες πολέμου); Να ζητάμε να κάτσουν να ζήσουν τα παραπάνω; Θα μου πείτε, οι πρόγονοί μας γιατί δεν έφυγαν; Και θα απαντήσω πως δεν είναι όλοι οι πόλεμοι ίδιοι. 
Για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα, ο πόλεμος βγάζει από τον άνθρωπο τα πιο ζωώδη ένστικτά του. Είναι η απόδειξη πως ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο. Και συνήθως επιλέγει το χειρότερο. Η μέρα που ξημερώνει φωνάζει ποτέ ξανά. Μα αυτή τη στιγμή σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά από εκείνο το όχι η ανρθωπότητα οδέυει ξανά προς τη σύρραξη, ξανακάνει τα ίδια λάθη, περιμένει και πάλι να μπει σε τέτοια διλήμματα. Να πούμε όλοι όχι με τις καθημερίνες μας πράξεις. Όχι άλλα θύματα πολέμων, όχι άλλος φασισμός, όχι άλλη πόλωση, όχι άλλη κτηνωδία. Χιλιάδες λόγοι να φωνάζουμε το όχι που αύριο γιορτάζουμε. Μην το ξεχνάμε ποτέ.

Σταύρος Θάνος


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...